Η θαλπωρή αλλιώς.

             Αναγκαστικά ζώντας σε μια άλλη χώρα, τα ερεθίσματα, οι εικόνες και αυτά που σε απασχολούν καθημερινά, δεν είναι αυτά που απασχολούν τον μέσο έλληνα σήμερα. Γνωρίζω οτι σήμερα στην Ελλάδα λαβαίνει χώρα μια μεγάλη απεργία, τίποτα δεν κινείται και υπάρχει διάχυτη αγωνία και οργή για την επικείμενη ψήφιση άλλης μιας παρτίδας μέτρων...
          Στην Ολλανδία από την άλλη, είναι θρησκευτική γιορτή σήμερα και γιορτάζεται το αίσθημα της ευχαριστίας προς τον Θεό.(dankdag) Πρίν από μερικές μέρες λοιπόν, μας έδωσαν από το σχολείο ένα φυλλάδιο που αναφέρεται στη σημερινή μέρα .Οδηγίες σχετικά με τη σημερινή μέρα, τι ώρα θα πρέπει να είναι στην εκκλησία όσοι το επιθυμούν κλπ Στο πίσω μέρος της σελίδας υπήρχε μια λίστα με διάφορα φαγητα και άλλα αγαθα που μπορούμε να αγοράσουμε απο το σούπερ και να τα έχουμε μαζί μας (προσφορά στους μη έχοντες). Δεν είχα ξαναπάει σε προτεσταντική εκκλησία και το θεώρησα ενδιαφέρον. Πήρα λοιπόν το μικράκι από το χέρι και σε δέκα λεπτά είχαμε φτάσει. Το μόνο που πρόδιδε οτι είμασταν έξω από την εκκλησία ήταν μια επιγραφή κατά μήκος του κτιρίου με το όνομα της εκκλησίας. Μπάινοντας μέσα υπήρχε ένας προθάλαμος κάτι σαν τον δικό μας τον νάρθηκα αλλά μεγαλύτερος. Στα δεξιά υπήρχε ένα γραφείο και μια μεγάλη μπάρα με κρεμάστρες για τα πανωφόρια.. Λόγω της ημέρας  εθελοντές είχαν παραταγμένα κουτιά που ο κόσμος μπορούσε να αφήσει μέσα τα πράγματα που αγόρασε. Κεριά πουθενά. Εικόνες, χαλιά, στασίδια, τοιχογραφίες, πολυέλαιοι,άφαντοι... Άν μπαίνοντας σε μια προτεσταντική εκκλησία περιμένεις να δεις κατι τετοιο θα απογοητευτείς...
         Προχωρώντας στα ενδότερα, δεν είδα τίποτα σπουδαίο ή αξιομνημόνευτο. Άσπροι ξέξασπροι οι τοίχοι και κάτω άσπρο πλακάκι. Τη μονοχρομία έσπαγαν οι καρέκλες που ήταν παραταγμένες σε κυκλικό σχήμα  κοιτώντας προς το "ιερό". Ένα τεράστιο εκκλησιαστικό όργανο δέσποζε ευθεία μπροστά μας και μια κυρία έπαιζε μελωδίες όσο στη αίθουσα επικρατούσε φασαρία και ζουζουνιτά μέχρι να καθήσουν όλα τα παιδιά στις θέσεις τους. Ευθεία μπροστά ένα μεγάλο ξύλινο γραφείο με ένα αναλόγιο επάνω του, μια μεγάλη πολύχρωμη ανθοδέσμη , ένα μικρόφωνο. Δίπλα στο γραφείο όρθια σιγόκαιγε μια μεγάλη άσπρη λαμπάδα. Άν σήκωνες τα μάτια θα έβλεπες ένα σπαρακρικά λιτό και κατάμαυρο σταυρό που ήταν στερεωμένος στον τοίχο. Αυτά. Μόνο.
          Αφού έκανε μια εισαγωγή η διευθύντρια του σχολείου έδωσε τον λόγο στον πάτερ. Εκκωφαντική σιωπή απο τα πιτσιρίκια. Ίσως επειδή καταλάβαιναν όλες τις λέξεις που έβγαιναν από το στόμα του πάτερ, όλους τους στοίχους που λίγο αργότερα τραγουδούσαν. Τραγουδάκια απλοικά με εύκολες μελωδίες και τους στοίχους να διαφαίνονται στον άσπρο τοίχο από ένα video wall, γι αυτούς που δεν ήξεραν και ήθελαν να βλέπουν. Ευχαριστήρια τραγουδάκια για όλα όσα μας έχει δώσει ο Θεός, τον ήλιο, τα λουλούδια, την υγεία, τους δικούς μας ανθρώπους... Τόσο απλά.                            Αναρωτιέμαι λοιπόν, πόσο πιο εύκολα είναι τα πράγματα όταν ολοι είναι διατεθειμένοι να βλέπουν τη νέα γενιά με τα δικά της μάτια. Χωρίς πατριαρχισμούς αλλά με μια οξυδέρκεια και ασίγαστη όρεξη για να μεταφέρουν στις ψυχές των παιδιών ό,τι πρέπει να μεταφερθεί...

Μαμά με κρατάς ε?

       -Μαμά με κρατάς ε? 

      - Ναι, σε κρατάω, μη στεναχωριέσαι, εδώ είμαι...

 Ένα κατηφορικό δρομάκι ήταν αρκετό για να χάσει τον έλεγχο και να πέσει μπροστά από ένα μικρό θάμνο... Αυτό ήταν!

     - Δε θέλω να ξανακάνω ποδήλατο!!! Φοβάμαι. Δε θέλω σου λέω..Κι αμα πέσω ξανά? Κι άμα χτυπήσω πιο πολύ? 

  Εδώ είναι που πρέπει να διώξω όλους τους φόβους και να τους ντύσω κωμικές μικρές στιγμές..

   -Να δεις τι αστείο ήταν που έπεσες.. Θυμάμαι κι εγώ όταν μάθαινα ποδήλατο που είχα πέσει μερικές φορές.. Τώρα που το σκέφτομαι είναι πολύ αστείο...

  Πρέπει να προτείνω τα οφέλη και την ομορφια της στιγμής όταν πια θα κανουμε μαζι ποδήλατο.

   - Θα πηγαίνουμε μαζι βόλτες, στο σχολείο... Άλλωστε τα περισσότερα παιδάκια πηγαίνουν με το ποδήλατό τους στο σχολείο, πώς λές να τα καταφέρνουν? Μάλλον εγώ λέω οτι δεν είναι και πολύ δύσκολο.

-Δε θέλω να δοκιμάσω πάλι, φοβάμαι. 

- Χαρά μου, επειδή φοβάσαι πρέπει να δοκιμάσεις πάλι, γιατί αυτό θα σε κάνει πιο δυνατή. Άλλωστε εγώ θα μαι ακριβώς εδώ και θα σε κρατάω και δε θα σ'αφήσω...

   -Καλά, ας δοκιμάσουμε. 

        Η προσπάθεια συνεχίζεται, δυο πεταλίες και σταματάμε, δυο πεταλιές και σταματάμε. Βρισκόμαστε σε ένα κουραστικό αδιέξοδο αλλά δεν σταματάμε γιατι ειναι πολύ εύκολο.Μια πεταλιά και το πόδι υποστήριγμα..

   -Μαμά δε θέλω να κάνω δύσκολο είναι, θα πέσω!!!

   -Αν κάνεις πέντε πεταλιές θα πάμε να πάρουμε παγωτό

   -Μιάμ...

     Μετά τη συγκίνηση που άφησαν τα πρώτα αβέβαια βήματά της, ήρθε σήμερα και αυτή που τρέχεις κολλημένη στο ποδήλατο και φωνάζεις "ισια το τιμόνι" και μετά αφήνεις απαλά τη σέλα "σε κρατάω, σε κρατάω " και ξαφνικα απομακρύνεται απο κοντά σου για το πρώτο πέταγμα...

Οι πεταλιές δεν ήταν πέντε ήταν εννιά. Σαν να απλώθηκε μια χρυσόσκονη ξαφνικά και της έδωσε μια ώθηση και ξεκόλλησε από τα χέρια μου και άρχισε να απομακρύνεται με τρεμάμενο τιμόνι, τεράστια μάτια κι ενα χαμόγελο που πάσχιζε να ξεπροβάλλει και τελικά τα κατάφερε...

Κατάδυση στο παλιό σαλόνι..

          Σ΄εκείνο το σαλόνι ζούσαμε όλη μας την ημέρα. Εκείνο το φιλόξενο και ζεστό αγαπημένο μου σαλόνι. Στο πατρικό σπίτι, στη Σαλονίκη... Δεν υπάρχει πια. Με πήρε η ζωή και με πήγε μακριά. Ή την άρπαξα εγώ από τα μαλλιά, αυτό δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα..Θα μας το εκμυστηρευθεί ο γέρο χρόνος όταν εκείνος το αποφασίσει.
        Είναι  λέει Τετάρτη ή Πέμπτη δε ξέρω, πάντως καθημερινή, βραδάκι γύρω στις 9. Εγώ γύρω στα 15, με κατι μαθηματικά να σβουρίζουν στο κεφάλι μου ποτέ δεν τους έδωσα το χρόνο για να τα καταλάβω, καλλιτεχνική φύση γάρ. Τόση τάξη ποτέ μου δεν την ήθελα, πάντα χρειαζόμουν ένα παραθυράκι αναρχίας, ένα κλείσιμο ματιού, ένα πονηρό χαμογελο να αναταράξει λίγο τα ήσυχα νερα.
Στο σαλόνι λοιπόν εγώ και η αδερφή μου κοιτάμε τηλεόραση και η μαμά  σιδερώνει. Χρόνια μετά την κατάλαβα και συνειδητοποίησα πόση πολύ δουλειά έχει ρίξει σ΄αυτήν την οικογένεια...
        Κάπου εκεί τριγυρίζει και το μικρό μας, γύρω στα 3, 4 τότε. Το πιο ήσυχο παιδί που έχω γνωρίσει στη ζωή μου. Η τηλεόραση να παίζει μάλλον ελληνική ταινία ή το πολύ πολύ κάποια καινούρια ελληνική σειρά από την νεογέννητη ιδιωτική τηλεόραση. Έξω κρύο παγωνιά και ο βαρδάρης να φυσά δαιμονισμένος δυο μέρες τώρα... Είμαι σίγουρη οτι αύριο θα σταματήσει επιτέλους και θα έχει έναν τόσο λαμπερό ήλιο που θα μοιάζει η πόλη σαν να πλύθηκε μέχρι το τελευταίο της μόριο. Καθαρή και λαμπερή. Η Θεσσαλονίκη μου. Το μάτι της μαμάς παίζει πότε στην τηλεόραση, πότε στο σίδερο και πότε στο ρολόι του τοίχου- όπου να ναι θα φανεί...-
      Πάω για λίγο στο δωμάτιο, γράφω στο ημερολόγιο, ακούω λίγο μουσική, ξεχνιέμαι...-Βγές ρε παιδάκι μου από κείνο το δωμάτιο να σε δούμε και λίγο!- η φωνή της μάνας μου. Χρόνια αργότερα που μου έλεγε οτι περνούσα πολλές ώρες σ εκείνο το δωμάτιο και σχεδόν δε συζητούσα μαζί τους, τότε το συνειδητοποίησα οτι είχα ένα θησαυρό δίπλα μου και γω θεωρώντας τον δεδομένο, 'εψαχνα να βρώ τη ζωή και τους δρόμους της. Βγαίνω έξω και τους κάνω παρέα, κοιτάζω τηλεόραση αλλά δε βλέπω και παιζω με τη μικρή.
          Σε λίγο χτυπάει το κουδούνι- είναι ο μπαμπάς. Δεν παίρνει ποτέ κλειδιά όταν είναι βραδινός, του αρέσει να του ανοίγει κάποιος την πόρτα. Τα χέρια του παγωμένα αλλά το χαμόγελό του τα λιώνει όλα. Επιτέλους σπίτι. Στην οικογένειά του. Τι μεγάλη περηφάνεια, τι μεγάλη προσμονή...
Βάζει τα χέρια στο παλτό και βγάζει ένα μάτσο σοκολάτες,μπισκότα, τσίχλες που έχει πάρει βιαστικά από ένα περίπτερο- τα βγάζει όλα στο τραπέζι και μείς τα τρώμε και γελάμε. Η διάθεση του σαλονιου αλλάζει, ένας άνεμος έρχεται να μας πεί τα νέα της ημέρας. Μέχρι να περάσει η ώρα και να πάμε όλοι για ύπνο.
       Είναι ένα βράδυ κλεισμένο μέσα μου τόσο ζεστά και όμορφα που με τα χρόνια έχει μεταμορφωθεί απο ένα καθημερινό βράδυ, σε ένα προορισμό που ποτέ δεν θα μπορέσω να ξαναπάω όσο κι αν προσπαθήσω! Και τι δε θα δινα να βρισκόμουν μισή ώρα εκει και να το ζω πραγματικα. Και τι περήφανη και γεμάτη είμαι που το ζησα!!
      

Το μάθημα

       Από μια διαβολική σύμπτωση και αγγελική συγκυρία συχρόνως, βρέθηκα πρίν από μέρες στην ευχάριστη θέση να πληροφορηθώ οτι αν θέλω μπορώ να έχω δωρεάν μαθήματα κιθάρας!! Την πολύπαθή μου μπλέ κιθάρα...Αν και είχα πάρει κάποια μαθήματα στο παρελθόν, δεν είμαι σε θέση να παίζω συγχορδίες, να ξέρω τη θέση των νοτών πάνω στη κιθάρα, να δημιουργώ μουσική. Ήθελα να ασχοληθώ με το "σπόρ" αλλά άλλες συγκυρίες αυτή τη φορά , δεν μου το επέτρεψαν. Έτσι καθόταν η κιθάρα στη γωνία με τη θλιβερή μαύρη φορεσιά της μη μπορώντας να μου χαρίσει την ευχαρίστηση να παίζω.. Μάλλον έφτασε η ώρα όμως, ήρθαν οι πλανήτες στη σωστή θέση, το σύμπαν "συνομότησε" επιτέλους και εγώ σήμερα έκανα το πρώτο μου μάθημα και μάλιστα με ολλανδό δάσκαλο!
       Το μάθημα ήταν νωρίς το πρωί.Ανοίγοντας την μεγάλη ξύλινη πόρτα, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν ένα σκυλί να έρχεται κατά πάνω μου γαυγίζοντας.. Λόγω της καλής σχέσης με τα σκυλιά, δεν αντέδρασα προτίνοντας την κιθάρα μου στο κεφάλι του όπως μηχανικά θα μπορούσε να κάνει κάποιος, αλλά κοντοστάθηκα και μόλις άκουσα την ήρεμη φωνή του δάσκαλου, τον χαιδεψα στο κεφάλι. Ένα πανέμορφο σκυλί, εύσωμο με σίγουρα και ολοστρόγγυλα μάτια. Ήρθε και κάθησε μαζί μας στην αίθουσα, περιμένοντας υπομονετικά την σειρά του για να έρθει η ώρα για παιχνίδι.
       Ο δάσκαλος, ένας ήρεμος "πορτοκαλί" άντρας με δυνατά μαλλιά και μούσι σου δινε την εντύπωση πως μόλις γύρισε από διακοπές.(Πράγμα που μπορεί να αληθεύει, αρχές Σεπτέμβρη έχουμε). Η ομιλία του σιγανή αλλά γεμάτη χιούμορ και εύστοχες ατάκες έσπασε εύκολα τον πάγο.
Είναι ίσως ο πρώτος άνθρωπος που γνωρίζω εδώ στα ξένα, που δεν έχει να κάνει με το ευρύτερο οικογενεικό περιβάλλον και αυτό σηματοδοτεί από μόνο του μια νέα εποχή. Ποτέ δε θα σταματά να με εκπλήσσει και να με κρατά σε εγρήγορση μια νέα γνωριμία. Πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται από άνεση και όμορφη ατμόσφαιρα.Χωρίς κόμπλεξ, χωρίς βεντετισμούς,χωρίς δασκαλίστικες ατάκες.
        Στην αίθουσα μέσα βασίλευε μια τακτοποιημένη αναρχία. Στο μεγαλύτερο μέρος των τοίχων υπήρχαν cd's σε ραφάκια σκόρπια χαρτιά ή σε στοίβες εδώ κι εκεί, κι ένα μικρό χριστουγεννιάτικο δέντρο κάπου στη μέση του ενός τοίχου!! Να φαίνεται! Ενισχυτές μεγάλοι και μικροί, και γυρω στις 6 με 7 κιθάρες σκόρπιες σε όλη την αίθουσα. Α! Και αναρίθμητα μικρά και μεγάλα αγαλματάκια ξωτικά εδώ κι εκεί. Μια καφετιέρα και μια σκάλα που οδηγούσε κάπου...
       Το πρώτο μάθημα, κάτι σαν "αγιασμός" στην καινούρια μου εμπειρία σηματοδοτήθηκε από την ανακούφιση και την σκέψη πως επιτέλους μπορέι αυτή τη φορά να καταφέρω να μάθω  τα δάχτυλά μου να περπατάνε στις "συρμάτινες χορδές " και να αναδύεται, η λατρεμένη μεταλλική μελωδία..
Είδωμεν

Εγώ και το παπί

    Εδώ στην εξοχή λοιπόν, είθισται τις πρωινές ώρες, βγαίνοντας έξω, να συναντάς ανθρώπους με τα σκυλιά τους, ανθρώπους που αθλούνται τρέχοντας ή κάνοντας ποδήλατο, γενικά όλος ο κόσμος της μικρής αυτής πόλης,είναι έξω.Ακόμα και ηλικιωμένοι με κινητικά προβλήματα που στην Ελλάδα δεν θα είχαν καμία τύχη αν προσπαθούσαν να βγούν έξω, εδώ μπορούν να μετακινηθούν με μικρά ηλεκτρικά καροτσάκια, εντελώς μόνοι τους. Χωρίς καμία βοήθεια, ολομόναχοι!!!
    Μια από αυτές τις μέρες λοίπόν, βγήκα να ξαναθυμηθώ το τρέξιμο. Έτσι κι αλλιώς αν και Αυγουστος ο ήλιος δεν είναι ποτέ τόσο εκτυφλωτικός ώστε να σε αποθαρρύνει, τουναντίον εκεί που τρέχεις και έχεις ζεσταθεί, μπορεί να ρίξει και καμία ξαφνική,απροειδοποίητη βροχούλα. Έτσι για το καλό..
     Θα είχα διανύσει κανα δυο χιλιόμετρα στο ποδηλατόδρομο (χωρίς το άγχος μη με πάρει μαζί του κανένα αυτοκίνητο βεβαίως βεβαίως) και διακρίνω στα 50 μέτρα περίπου, μια πάπια να στρογγυλοκάθεται στη μέση του δρομίσκου και να χει πιάσει ψιλή κουβέντα με μια άλλη που καθόταν στην άκρη του δρόμου- την δεύτερη την βρήκα πιο ευγενική! Καθαρόαιμο παιδί της πόλης,έχω συνηθίσει- μάθει από μικρή, οτι οι δρόμοι μου ανήκουν και λέγοντας "μου" εννοώ το μεγαλειώδες ανθρώπινο είδος.Είτε ως οδηγός, είτε ως πεζός.
      Φτάνοντας στην Ολλανδία, είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου πάπιες, αλλά μέσα στα κανάλια ή λιγο έξω από αυτά. "Σωστά" πράγματα. Ο κάθένας στη θέση του!! Πλησιάζοντας ακόμα πιο πολύ, ήμουν σίγουρη οτι μόλις με αντιληφθεί θα σηκωθεί για να περάσει η μεγαλειότητά μου. Πράγμα που δεν συνέβει. Η κουβέντα τους είχε ανάψει για τα καλά και μάλλον δεν ήμουν εγώ το θέμα τους, το πιο πιθανό ούτε έξω από το μυαλουδάκι τους να περνουσα. Όμως πλησίαζα και έπρεπε κάτι να κάνω . Η πρώτη σκέψη ήταν το πανηλίθιο και χαζό "ξξξξξξξουτ" αλλά μέσως έφυγε από την σκέψη μου όπως ήρθε και δεν το είπα. Είχα πλησιασει όμως πολύ και αναγκαστικά έκοψα το βήμα για να δω τι θα γίνει και γεμάτη αγωνία πέρασα από δίπλα της . Την ίδια στιγμή κάτι ψέλλισε και σηκώθηκε πηγαίνοντας στην άκρη με βηματισμό -τι άλλο?- πάπιας!!
      Είναι γελοίο λοιπόν πόσο ξένοι είμαστε με οτιδήποτε δεν είναι ανθρωπος. Σχεδόν δεν ήξερα τι να κάνω και πως να συμπεριφερθώ μπροστά σε ένα τόσο φυσικό και όμορφο θέαμα. Και γιατι θα πρέπει να την φοβάμαι? Και γιατί θα πρέπει να με φοβάται?
    Συνέχισα τον δρόμο μου κοιτάζοντας στα πρώτα μέτρα πίσω, μήπως με ακολουθεί κανείς.. Όχι κανείς.
   

Γενέθλια βαβέλ

         Η πρόσκληση έγραφε οτι το party θα γίνει στις 31 του Ιούλη. 13: 00 με 16: 00 το απόγευμα. Η μαμά αμερικανίδα, ο μπαμπάς ολλανδός. Οι προσκεκλημένοι ήρθαν κουβαλώντας ο καθένας τα δικά του χρώματα κι αρώματα από την ιδιαίτερη πατρίδα, ή από την ιδιαίτεη οικογένεια. Ένα ολλανδοκινεζάκι, δυο αφροολλανδάκια, ένα εκ των οποίων είχε τοοοση ομορφιά που δυστυχώς η φτώχεια των λέξεων σε αυτές τις περιστάσεις είναι αναπόφευκτη: Γαλάζια μάτια, σκούρο δέρμα και από τα κατάσγουρα μαλλιά της αναδύονταν χρυσές αντάυγιες.Και φυσικά μια βέρα ελληνίδα που βρέθηκε εκεί έναν περίεργο Ιούλη, μην ξέρωντας γρι ολλανδικά ή αγγλικα, τις πιθανές δηλαδή γλώσσες επικοινωνίας. Βέβαια, όπως τα περισσότερα παιδιά δεν χρειάζονται καμία γλώσσα για να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, παρά μόνο το βλέμμα, το άγγιγμα, το χαμόγελο, έτσι και το δικό μου παιδί, δεν δυσκολέυτηκε ιδιαίτερα να εγκληματιστει.
        Άν έχει κάτι καλό όλη αυτή η ιστορία με το "μπέρδεμα" των λαών, είναι αυτή: Δυο παιδιά μπορούν να σου διδάξουν οτι δεν χρειάζεται να ξέρεις πόσο μεγάλη και ισχυρή είναι η χώρα μου για να με κάνεις παρέα, πόσο όμορφη είναι ή αν διαθέτει αρχαίο πολιτισμό... Κι όλα αυτά γιατί πρωταρχική σημασία έχει το βλέμμα, τα μάτια και η επικοινωνία μέσα από αυτά. Και όλα τα άλλα μετά έρχονται και συμβιώνουν και παντρευονται μέσα στη ζωή και την κάνουν πιο ενδιαφέρουσα, πιο χρωματιστή, πιο ζωντανή. Με κάθε της χτύπο να είναι κίτρινος, μαύρος ή λευκός κι όμως να μην χάνεται ο ρυθμός αλλά να γίνεται πιο δυνατός.
         'Ιδια η έκπληξη και η χαρά στα μάτια όταν έρχεται το άνοιγμα των δώρων, ίδια η ικανοποίηση στο σβήσιμο των κεριών, ίδια τα καυγαδάκια με τα παιδιά που αγγίζουν τα παιχνίδια μου,ίδια η ζωή ό,τι χρώμα κι αν της φορέσεις, όποια γλώσσα κι αν της μάθεις να μιλά, όποιο θεό κι αν πιστεύει. Η ζωή είναι εκεί και περιμένει να αφήσουμε πίσω τη μεγάλη ιδέα  για τον εαυτό μας και την χώρα μας και μετά από αυτό είναι έτοιμη να μας δώσει όλους τους θησαυρούς της που ψάχναμε καιρό και ήταν μπροστά στα μάτια μας.

Ο πιο περιεργος Ιούλης

        Ναι, είμαι σίγουρη. Αυτός ο Ιούλης, είναι σίγουρα ο πιο περίεργος της ζωής μου. Ο πιο ανακατωμένος, ο πιο αποφασιστικός, ο πιο αναπάντεχος, ο πιο σκεφτικός, ο πιο ανατρεπτικός. Θα μπορούσαν να ακολουθούν ένα σωρό άλλα επίθετα, αλλά τότε θα ήταν ο πιο βαρετός.  

       Εξηγούμαι: Αυτόν τον Ιούλη κάναμε πράξη την ειλημμένη απο καιρό απόφαση της μετοίκησης σε άλλη χώρα. Η αιτία κυρίως οικονομική. Αυτη η χώρα ειναι η Ολλανδία. Αυτή η σελίδα θα προσπαθήσει να περιγράψει με τα δικά μου μάτια, την καινούρια κοινωνία που καλόυμαστε να γίνουμε μέλη, τα καινούρια συναισθήματα και τις αναποφευκτες συγκρίσεις με τον πλανήτη που λέγεται Ελλάδα. 

       Η πρώτη δουλειά που καναμε εδώ, ήταν να δώσουμε τα πιστοποιητικά γέννησής μας στο δημαρχείο για να γίνουμε και επίσημα πολίτες του Schoonhoven. Έπειτα από δυο μέρες χτύπησε ο ταχυδρόμος και μας έφερε έγγραφα τα οποία περιέγραφαν την κατάσταση της εγγραφής στο δήμο.Κάτι σαν επαλήθευση δηλαδή της ενέργειας εγγραφής. Τέσσερις μέρες μετά μας ήρθε ειδοποίηση από το δήμο, οτι έχουμε ραντεβού τάδε ώρα, τάδε μέρος για ενημέρωση σχετικά με μαθήματα ολλανδικών που είχαμε ζητήσει. Υπάρχει πρόγραμμα που χρηματοδοτείται εξ ολοκλήρου από το κράτος, αρκεί να παρακολουθήσουμε το 80% των μαθημάτων!! Νομίζω μπορούμε να το δεχτούμε. 

       Αργότερα ήρθε η ώρα να γράψουμε το παιδί στο σχολείο. Επισκεφθήκαμε μερικά σχολεία, είδαμε τι προσφέρει το καθένα απο αυτά και τέλος επιλέξαμε αυτό που ταιριάζει περισσότερο στο προφίλ που θέλουμε να φτιάξουμε για το παιδί μας. Μερικές μέρες αργότερα,  χτυπά πάλι ο ταχυδρόμος και μας έφερε μια πρόσκληση- κάρτα για το παιδί με πληροφορίες σχετικά με την πρώτη μερα του σχολείου, ώρα αφιξης κλπ. Και σε λίγες μέρες πάλι ο ταχυδρόμος ( όπως καταλαβαίνεις η αγαπημένη ασχολία των ολλανδών είναι η αλληλογραφία) και μας έφερε ένα έγγραφο απο το δήμο, που ζητάει να γράψουμε τι εμβόλια εχει κάνει το παιδί καθώς και μια φωτοτυπία του βιβλιαριου υγείας του. Τόσο απλά.  

       Επίσης πριν λίγες μέρες κάναμε ηλεκτρονική αίτηση σε μια σελίδα που σε συνδέει αμμεσα με το δήμο και μπορείς να ζητήσεις οποιοδήποτε έγγραφο θελήσεις, πιστοποιητικό, βεβαίωση κλπ και έρχεται σε δυο μερες με το ταχυδρομείο. Σε δυο μέρες χτυπάει το κουδουνι και μάντεψε ποιός ήταν!! Ο φίλος μας ο ταχυδρόμος που έφερε τα password γι αυτή τη σελίδα που λέγαμε.

        Οι πρώτες εντυπώσεις αρχίζουν να φαινονται αχνά και να σκιαγραφούν μια καθημερινότητα πολύ διαφορετική και πολύ... μοναχική(χωρίς ατελείωτες ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες)

       Είδωμεν τι θα ακολουθήσει...